در دلِ شب با نَوا و زمزمه 

 گفت این نکته به حیدر فاطمه

وعدگاه من و تو یا مرتضی        ظهر عاشورا ... کنار علقمه

جــلـوه جـنـت به چـشم خـاکیان دارد بـقـیـع

یــا صــفـای خـلــوت افــلاکـیــان دارد بـقـیـع



مـی تـوان گـفت از گـلاب گـریـه اهـــل نـظر

صــد هـزاران چـشـمـه آب روان دارد بـقـیـع


گـر چـه می تابد بر اوخورشید سوزان حجاز

از پـــر و بــال مــلائـک ســایـبـان دارد بـقـیـع


قـرن ها بگـذشـته بر ایـن ماجـرا اما هــــنوز

داغ هـجـده سـاله زهرای جوان دارد بـقـیـع


خــفـتـه بـین مـنبـر و مـــحرابی امـا بـاز هم

از تــو ای انســیه حــورا نشـان دارد بـقـیـع


راز مــخفی بودن قـــبـر تـو را بـا مـا نـگفـت

تابه کی مهر خموشی بر دهان دارد بـقـیـع


شب که تنها میشود با خـلوت روحانی اش

ای مـــدیـنـه انـتــظـار میــهمان دارد بـقـیـع



شب که تاریک است و در بر روی مردم بسته است

زائــری چــون مــهــدی صاحــب زمـــان دارد بـقـیـع

هر جمعه به جاده آبی نگاه می کنم

و در انتظار قاصدکی می نشینم که قرار است خبر گامهای تو را برای من بیاورد،

گامهای استوار و دستهای سبزت را.

اگر بیایی، چشمهایم را سنگفرش راهت خواهم کرد.

تو می آیی و در هر قدم، شاخه ای از عاطفه خواهی کاشت

و قاصدکی را آزاد خواهی کرد.

تو می آیی و روی هر درخت پر شکوه لانه ای از امید

برای کبوتران غریب خواهی ساخت.

صدای تو، بغض فضا را می شکافد.

فضای مه آلودی که قلب چکاوکها را از هر شاخه درختش آویزان کرده اند.

تو با دستهایت بر قلبهای شقایق ها رنگ سبز امید خواهی زد

و با رنگ پر معنای دریا خواهی نوشت:" به نام خدای امیدها"!

تو می آیی در حالی که دستهایت پر از گلهای نرگس است.

تو دل سرد یکایک ما را با نواهای گرمت آفتابی می کنی

و کعبه عشق را در آنها بنا خواهی کرد.

دست نوازش بر سر میخک هایی خواهی کشید که باد کمرشان را خم کرده است.

تو حتی بر قلب کاکتوسها هم رنگ مهربانی خواهی زد

. تو می آیی و با آمدنت خون طراوت و زندگی در رگهای صبح جریان پیدا خواهد کرد...

تو می آیی ای پسر فاطمه ،

یوسف زهرا یا مهدی.

به امید آن روز!

دل من باز هم بهانه میگیرد
قلب سرخ تو را نشانه میگیرد
آسمان  دلم  بارانیست
چشمهایم هوای گریه میگیرد

گشته ام  کوچه های  شهرم را
شاید از تو نشانی تازه میگیرد
آفتابم  چهره  افشا  کن
حرفهایم  بوی شکوه  میگیرد

شاید آن روز که سهراب نوشت:

تا شقایق هست زندگی باید کرد...
خبری از دل پر درد گل یاس نداشت.

باید اینطور نوشت:
هر گلی هست...
 چه شقایق چه گل پیچک و یاس
تا نیاید آقا
زندگی دشوار است

دانلود آواز زیبای مناجاتیان باصدای استاد رفیعی

<<به نام خدای عاشقا>>


روزگارم بد نیست غم کم میخورم


کم که نه هر روز کمکم میخورم


عشق از من دورو پایم لنگ بود


قیمتش بسیار دستم تنگ بود


گر نرفتم هر دو پایم خسته بود


شیشه گر افتاد هر دو دستم بسته بود


چند روز یست که حالم بد نیست


حال ما از این و آن پرسید نیست


گاه بر زمین زل میزنم گاه بر حافظ تفعل میزنم


حافظ فرزانه دل فالم را گرفت یک غزل آمدوحالم را گرفت


مازیاران چشم یاری داشتیمخود غلط بود آنچه ماپنداشتیم